Sprzeciw
Sprzeciw jest formalnym, pozasądowym środkiem zaskarżenia wobec niekorzystnej decyzji administracyjnej lub wobec odmowy wydania korzystnej decyzji administracyjnej. Realizacja procedury sprzeciwu jest zasadniczo warunkiem późniejszego złożenia skargi.
W procedurze sprzeciwu administracja weryfikuje ponownie sama wydaną przez siebie decyzję w aspekcie jej zgodności z prawem i celowości.
Zgodnie z § 70 ust.1 VwGO (niemiecki kodeks postępowania przed sądami administracyjnymi) sprzeciw złożyć należy w ciągu 1 miesiąca od ogłoszenia decyzji administracyjnej wnioskodawcy w formie pisemnej lub do protokołu w organie, który decyzję wydał (organ wydający).
Nie jest przy tym wymagane uzasadnienie sprzeciwu. Zaleca się jednak, by składający sprzeciw wyjaśnił dokładnie, z czym konkretnie się nie zgadza.
W przypadku gdy organ wydający uzna sprzeciw za uzasadniony, cofa on swą pierwotną decyzję (środek zaradczy, § 72 VwGO). W przypadku, gdy uzna on sprzeciw za nieuzasadniony, przedkłada go pod decyzję organu odwoławczego.
Organ odwoławczy wydaje decyzję odwoławczą. Może on przy tym podjąć następujące decyzje:
- podjąć środek zaradczy wobec sprzeciwu i cofnąć decyzję organu wydającego, koszty postępowania odwoławczego ponosi w takim przypadku organ
- cofnąć decyzję organu wydającego i zastąpić ją w ramach swoich kompetencji inną regulacją, możliwe jest tu również pogorszenie decyzji na niekorzyść składającego odwołanie, w takim przypadku ponosi on koszty postępowania odwoławczego
- oddalić sprzeciw i nałożyć na składającego sprzeciw koszty postępowania odwoławczego.
Sprzeciw ma zasadniczo zgodnie z § 80 ust. 1 VwGO działanie odraczające, tzn. podważana decyzja administracyjna nie może być wyegzekwowana do czasu wydania decyzji dotyczącej środka zaskarżenia. Wyjątki ujęte są w § 80 ust. 2 VwGO i obejmują:
- wymagalność danin publicznych i kosztów
- nieodraczalne polecenia i środki policyjnych urzędników penitencjarnych
- inne opisane ustawami federalnymi lub w odniesieniu do prawa krajowego, ustawami krajowymi przypadki
- przypadki, w których natychmiastowa egzekucja została zarządzona w interesie publicznym lub w przeważającym interesie uczestnika z organu, który wydał decyzję administracyjną lub podejmował decyzję dotyczącą sprzeciwu.
W tych przypadkach należy postępować zgodnie z wydaną decyzją administracyjną mimo złożenia sprzeciwu.
Sprzeciw jest formalnym, pozasądowym środkiem zaskarżenia wobec niekorzystnej decyzji administracyjnej lub wobec odmowy wydania korzystnej decyzji administracyjnej. Realizacja procedury sprzeciwu jest zasadniczo warunkiem późniejszego złożenia skargi.
W procedurze sprzeciwu administracja weryfikuje ponownie sama wydaną przez siebie decyzję w aspekcie jej zgodności z prawem i celowości.
Zgodnie z § 70 ust.1 VwGO (niemiecki kodeks postępowania przed sądami administracyjnymi) sprzeciw złożyć należy w ciągu 1 miesiąca od ogłoszenia decyzji administracyjnej wnioskodawcy w formie pisemnej lub do protokołu w organie, który decyzję wydał (organ wydający).
Nie jest przy tym wymagane uzasadnienie sprzeciwu. Zaleca się jednak, by składający sprzeciw wyjaśnił dokładnie, z czym konkretnie się nie zgadza.
W przypadku gdy organ wydający uzna sprzeciw za uzasadniony, cofa on swą pierwotną decyzję (środek zaradczy, § 72 VwGO). W przypadku, gdy uzna on sprzeciw za nieuzasadniony, przedkłada go pod decyzję organu odwoławczego.
Organ odwoławczy wydaje decyzję odwoławczą. Może on przy tym podjąć następujące decyzje:
- podjąć środek zaradczy wobec sprzeciwu i cofnąć decyzję organu wydającego, koszty postępowania odwoławczego ponosi w takim przypadku organ
- cofnąć decyzję organu wydającego i zastąpić ją w ramach swoich kompetencji inną regulacją, możliwe jest tu również pogorszenie decyzji na niekorzyść składającego odwołanie, w takim przypadku ponosi on koszty postępowania odwoławczego
- oddalić sprzeciw i nałożyć na składającego sprzeciw koszty postępowania odwoławczego.
Sprzeciw ma zasadniczo zgodnie z § 80 ust. 1 VwGO działanie odraczające, tzn. podważana decyzja administracyjna nie może być wyegzekwowana do czasu wydania decyzji dotyczącej środka zaskarżenia. Wyjątki ujęte są w § 80 ust. 2 VwGO i obejmują:
- wymagalność danin publicznych i kosztów
- nieodraczalne polecenia i środki policyjnych urzędników penitencjarnych
- inne opisane ustawami federalnymi lub w odniesieniu do prawa krajowego, ustawami krajowymi przypadki
- przypadki, w których natychmiastowa egzekucja została zarządzona w interesie publicznym lub w przeważającym interesie uczestnika z organu, który wydał decyzję administracyjną lub podejmował decyzję dotyczącą sprzeciwu.
W tych przypadkach należy postępować zgodnie z wydaną decyzją administracyjną mimo złożenia sprzeciwu.